Vogel van de zon is een andere leerrijke mythe over de Egyptische vogel Bennu, beter bekend als de Phoenix. Het verhaal is te vinden in het boek Mythische dieren uit alle windstreken. Om haar roman te voorzien van illustraties heeft schrijfster Margaret Mayo beroep gedaan op de tekenkunsten van Jane Ray. Het boek kwam in 1997 op de markt en werd uitgegeven door Christofoor.
Volgens de mythe is er een vogel die het ontstaan van de wereld heeft bijgewoond en die nu, ver weg van alles en iedereen, vertoeft in de woestijn. Dit eeuwige leven heeft de vogel te danken aan de zon. Deze aanschouwde hoe de Phoenix in het begin der tijden voorbij vloog en was zo onder de indruk van zijn prachtige, goudkleurige veren dat hij de vogel voor altijd wou zien schitteren aan de hemel. De vuurvogel was zo opgezet met het geschenk dat hij aan de zon beloofde om zijn liederen alleen nog maar voor hem te zingen. Het geluk van de Phoenix was echter van korte duur. Door zijn prachtige veren werd er immers voortdurend jacht op hem gemaakt door de mens. De arme vogel vond er niets beter op dan te vluchten naar de woestijn. Hier bleef de vogel, bijna vijfhonderd jaar lang, dag in dag uit zijn lied zingen voor de zon. De eeuwen begonnen echter hun tol te eisen van de ooit zo behendige Phoenix. De vogel was oud, moe en traag geworden. De kracht die hij ooit had, was reeds lang vervlogen en dat zinde de fiere vogel niet. Hij richtte zijn kop op en zong: ‘zon, o zon, maak mij weer sterk en jong!’, maar kreeg geen respons. Dit tafereel ging nog enkele dagen door tot de vogel er niet beter op vond dan terug te reizen naar de plaats waar de zon hem het eeuwige leven had geschonken. Eens daar aangekomen, bouwde hij in de hoogste boom die hij kon vinden een nest. Hij klom erin en zong: ‘zon, o zon, maak mij weer sterk en jong!’. Deze keer aanhoorde de zon de klaagzang van de Phoenix wel. Uit het niets verscheen er een lichtflits en veranderde de vogel in een felle vuurbol. Als de vlammen gedoofd waren, restte er enkel nog een hoopje as. Enkele minuten later rees de vogel echter jong en herboren op uit het as. Hierop sloeg hij zijn vleugels uit en bedankte de zon met enkele van zijn liederen. De Phoenix nam het nest met het as in zijn bek en zette koers naar de Zonnetempel in Heliopolis. Daar plaatste de vuurvogel het nest op het altaar van de zon en trok hij terug de woestijn in. Tot op de dag van vandaag zou dit nog steeds de verblijfplaats van de mythische vogel zijn. Eens om de vijfhonderd jaar herneemt hij van hieruit zijn verre reis naar de plaats waar dit verhaal begon en vraagt hij de zon om hem weer jong te maken.
Het verhaal Vogel van de zon is duidelijk geschreven en bevat enkele zeer mooie illustraties. Uit de mythe leren we dat, net zoals bij De gouden greep, elk voordeel ook zijn nadeel heeft. Ondanks het feit dat de prachtige veren van de vogel hem eeuwig leven cadeau schonken, was net dit ook de oorzaak van het eenzame bestaan dat de Phoenix moest leiden. De arme vuurvogel zal misschien soms gewenst hebben om wat minder uniek te zijn.
