The Broken Cirlce Breakdown, gebaseerd op het gelijknamig toneelstuk van Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels, draait rond de relatie tussen Didier en Elise die samen een dochtertje Maybelle kregen. Ondanks het feit dat ze elkaars tegenpolen zijn, voelen ze zich sterk tot elkaar aangetrokken en zijn ze heel gelukkig samen. Tot het noodlot toeslaat en de zevenjarige Maybelle kanker krijgt. Op dat moment wordt het verschil in hun karakters heel duidelijk, vooral in de omgang met de ziekte van hun kind dat ondanks de behandeling sterft. Bij de verwerking van dit verlies blijken de fundamentele verschillen in het karakter en de levensvisie te groot en verliezen ze ook elkaar.
The Broken Circle Breakdown is een emotionele rollercoaster. De focus ligt op de pijn, die komt kijken bij de dood van een kind en de desintegratie van een huwelijk. Het is een sombere film met hartverscheurende scènes. Gelukkig zorgen de tijdsprongen naar de tijd waar alles nog goed was, voor afleiding en wordt de film niet te emotioneel.
Wat mij vooral aan het denken heeft gezet, is het feit dat een relatie tussen twee mensen met een verschillend geloof wel heel sterk moet zijn wanneer ze te maken krijgen met de dood. Ook in de film verliezen ze hierdoor elkaar. We hebben hier te maken met atheïsme versus geloof. Didier beweert dat er geen leven is na de dood en Elise gelooft in het hiernamaals. Zij ziet haar overleden dochtertje in een vogeltje op de vensterbank, een vlinder op haar schouder en dit geeft haar troost. Didier daarentegen probeert alles op te lossen met woedeuitbarstingen en verdriet. Door hun verschil in mening kunnen ze elkaar onvoldoende steunen en opvangen, waardoor de relatie spaak loopt.
Een scène uit de film die mij enorm aangegrepen heeft, is de afscheidsscène van Elise door de muziekband. Daar zij door haar zelfmoordpoging blijvende hersenschade opgelopen heeft, beslist Didier euthanasie te plegen omdat zij nooit op deze manier verder zou willen leven. Het is een heel aangrijpende scène door de muziek die de emoties versterkt. Van sombere muziek wordt geleidelijk aan overgegaan naar vrolijke muziek. De woorden van Didier ‘doe de groeten aan Belleke als ge ze ziet’ tonen aan dat hij als overtuigde atheïst toch ook ergens gelooft in of hoopt op een leven na de dood. Tijdens de hele film kwam voornamelijk zijn ‘ongelovig zijn’ naar voor in de gesprekken met Maybelle. Dit is voor hem een hele ommekeer.
De verhaallijn is niet-lineair. Het is een voortdurend heen en weer bewegen tussen de tijd waar alles nog goed was en de tegenwoordige tijd. Zo begint de film met een scène aan het ziekenbed van Maybelle. Door de vele flashbacks en flashforwards is het verhaal soms moeilijk te volgen.
De gebruikte taal is een doorsnee Nederlands. Geen specifiek gebruik van dialect, geen Algemeen Beschaafd Nederlands. Door het gebruik van spreektaal wordt de film nog aangrijpender, omdat de kijker zich nog meer associeert met de personages en de problematiek.
