Op zaterdag 8 februari 2014 bezocht ik het Cultureel centrum De Plomblom te Ninove, waar Daan Hugaert het theaterstuk De trooster bracht.
Ik bespreek volgende recensies:
Beide recensies starten met het feit dat het theaterstuk een monoloog is. Mediawatchers meldt dat een monoloog spelen voor menig acteur een van de grootste uitdaging blijkt te zijn. Veel stress, angst en slapeloze nachten gaan eraan vooraf maar wanneer het doek valt en het publiek zich gewillig laat meevoeren, is dit het mooiste geschenk dat een acteur zich kan dromen. Naar een monoloog kijkt een publiek met andere verwachtingen dan naar een theaterstuk gespeeld door een volledig toneelgezelschap. Ze verwachten veel minder actie, maar hopen toch op een boeiende avond.
Daan Hugaert, bekend als ‘Eddy’ uit Thuis en ‘Commissaris Van Deun’ uit Witse, wordt specifiek vermeld in de recensie van Het Nieuwsblad. Mediawatchers zegt dat de acteur bij het grote publiek vooral gekend is door zijn opwachting in diverse TV-series. Het feit dat deze acteur ‘Eddy’ speelt in Thuis heeft mijn beslissing om voor dit stuk te kiezen beïnvloed. Omdat ik vind dat de acteur bij de vertolking van ‘Eddy’ grandioos speelt, was ik benieuwd om hem eens in een heel ander genre te zien spelen.
Beide recensies vermelden dat de regie uit hand is van Mieke Laureys met wie de acteur een vriendschappelijke band heeft. Enkel Mediawatchers vernoemd ‘Jibbe Willems’, de auteur van het stuk.
Dan volgt er een korte inhoud van het stuk zonder de plot weer te geven. Mediawatchers gaat hier uitgebreider op in, terwijl Het Nieuwsblad eerder uitleg geeft over de titel, namelijk wat is een trooster eigenlijk? In feite weet het publiek door de titel niet wat ze moeten verwachten van het toneelstuk. De inhoud is niet echt duidelijk en laat veel aan de verbeelding over. Swa Van de Brul van Mediawatchers beschrijft dat de verhaallijn tragikomisch en veelgelaagd is, hilarisch en tegelijk schrijnend. Het maatschappelijk en sociaal systeem wordt via de lach op de korrel genomen; het gaat over begrip en onbegrip van onze medemens. Het Nieuwsblad meldt dat Daan Hugaert hoopt dat hij iets bij de mensen heeft geraakt. De paar momenten van intense emotie worden afgewisseld met vrolijks scènes.
In Het Nieuwsblad wordt de recensie weergegeven in de vorm van een interview waarbij de acteur zelf aan het woord komt. Mediawatchers schrijft een doorlopende tekst. De acteur wordt hier bejubeld om zijn acteerprestatie en het stuk wordt ‘toneel van de bovenste plank’ genoemd.
Bij een monoloog stel ik me altijd de vraag of het de acteur gaat lukken het publiek te blijven boeien. Tenslotte ging het hier wel over tachtig minuten alleen op de scène staan. Ook het feit dat het programmaboekje slechts een summiere inhoud over het verhaal weergaf, deed mijn verwachtingen stijgen. Het decor was verrassend minimalistisch, twee rijen stoelen en een tafel in het midden. Op een van de stoelen zat een man in een nogal raar kostuum: gestreepte sokken, blauwe schoenen met rode veters.
Het was een vrij zwaar stuk over een tragikomische figuur die niet begrepen werd, die niet kon functioneren in een wereld waar alles op presteren gericht is. Zijn roeping was de mensen te troosten op alle mogelijke manieren.
De muziek, de belichting, de beeldschepping pastte hier wonderwel goed bij. Ik was geboeid van het begin tot het einde. Ik heb gelachen, geluisterd en was geëmotioneerd op het einde. Daan Hugaert heeft zich letterlijk en figuurlijk blootgegeven. Even schrikken omdat dit totaal onverwachts was, maar een echte aanrader!
